Leon Ignacy Raszeja
1901-1939
Urodził się 26 czerwca 1901 roku w Chełmnie. Miał trójkę starszego rodzeństwa, która tak, jak On brała czynny udział w życiu naukowym II Rzeczypospolitej. Uczęszczał do „kuźni charakterów”- Chełmińskiego gimnazjum i należał w nim (niczym Mickiewicz) do tajnego stowarzyszenia filomackiego im. Tomasza Zana.
W czasie wojny polsko-bolszewickiej zaciąga się do Wojska Polskiego, gdzie służy jako kanonier. Przeniesiony do rezerwy w stopniu podporucznika studiuje prawo i w 1926 obroni swoją pracę magisterską. Po tym wydarzeniu pracuje w sądach na Ziemi Chełmińskiej, a w 1930 roku po złożeniu egzaminu sędziowskiego zostaje asesorem sądowym i zaczyna pełnić czynności sędziowskie w sądzie w Tucholi.
Nie jest on bynajmniej przeciętnym pracownikiem. Wyróżnia się zdolnościami i sumiennością. Już po dwóch miesiącach do Kancelarii Cywilnej Prezydenta RP wpływa wniosek o mianowanie Ignacego Raszei sędzią Sądu Powiatowego w Tucholi. Już w lipcu 1932 roku zostaje sędzią okręgowym w Grudziądzu.
W roku 1934 żeni się z Marią Barbarą z Umbreitów, która z wykształcenia była farmaceutką. Z tego małżeństwa miał dwójkę dzieci: córkę Barbarę Danutę i syna Andrzeja Władysława.
W połowie 1936 roku bierze udział w konkursie na stanowisko Prezydenta Torunia, który wygrywa. To stanowisko piastuje nie wiele więcej niż trzy lata. Przez ten okres wykazuje się energicznością. Kontynuuje dzieło modernizacji i rozbudowy Torunia zapoczątkowane przez jego poprzednika, Antoniego Bolta. Tworzy i reaktywuje wiele instytucji takich, jak np.: Bank Rolny, czy Pomorską Izbę Rzemieślniczą. Poszerza granice administracyjne miasta, w tym Nieszawkę i Podgórz. Wiąże się z tym potrzeba rozwoju sieci wodociągów, komunikacji miejskiej i elektrycznej.
Za jego kadencji powstaje wiele parków i zieleńców, które należały do najpiękniejszych w Polsce. W zakresie rozwoju nauki i kultury Toruń przodował wśród miast nie posiadających uczelni akademickiej. W 1937 roku został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Był przewodniczącym wielu społecznych komitetów np. Miejskiego Komitetu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego, Zarządu Koła Miast Pomorskich w Grudziądzu, Prezydium Rady Zrzeszeń Naukowych, Artystycznych i Kulturalnych Ziemi Pomorskiej i naprawdę wielu innych. Działał także w wielu organizacjach, był członkiem Rady Naczelnej i wiceprzewodniczącym Okręgu Pomorskiego Obozu Zjednoczenia Narodowego, członkiem Związku Oficerów Rezerwy, Konfraterni Artystów w Toruniu, Bractwa Strzeleckiego, Toruńskiego Klubu Wioślarskiego, etc. W obliczu zagrożenia agresją ze strony III Rzeszy, w 1939 roku powołał do życia Miejską Straż Obywatelską w Toruniu. Pełnił w tym czasie funkcję komendanta obrony przeciwlotniczej w Toruniu.
Po bombardowaniu w pierwszych dniach września obiektów państwowych i strategicznych mostów na Wiśle prezydent Raszeja ewakuował ważne organy miejskie Torunia do Lublina. Zginął 9 września podczas niemieckiego nalotu, załatwiając sprawy służbowe, w lublińskim ratuszu. Został pochowany na cmentarzu obrońców Lublina.
Biogram opracował:
Stanisław Sawicki (VI Liceum Ogólnokształcące w Toruniu).
Bibliografia:
K. Przybyszewski, Toruń w latach Drugiej Rzeczypospolitej (1920-1939), Toruń 1994.
J. Szews, Filomaci pomorscy, Warszawa 1992.
Toruński Słownik Biograficzny, tom I.
